Niedziela Seropustna, tuż przed początkiem Wielkiego Postu, w którą „porzuca się ser” tj. zaprzestaje się spożywania sera [nabiału – przyp. tłum.], poświęcona jest wspomnieniu wygnania Adama z Raju. W pieśniach tej niedzieli wspomina się upadek naszych prarodziców Adama i Ewy. Motywuje nas to do postnego wysiłku. Adam i Ewa zgrzeszyli przez 
niewstrzemięźliwość i nieposłuszeństwo więc dziś my, przez dobrowolne przyjęcie trudu wstrzemięźliwości i posłuszeństwa Cerkwi, możemy wznieść się i przywrócić rajskie błogosławieństwo, które oni utracili. Podczas Liturgii czytany jest fragment Ewangelii, który sugeruje nam byśmy wybaczyli przewinienia naszym bliźnim i pościli nie tylko aby inni widzieli, jak to czynili faryzeusze, lecz szczerze, mając na uwadze Boga (Mt 17.)
Wstępując w Wielki Post, wierni, według starej chrześcijańskiej tradycji, pamiętając Chrystusowe nauki, proszą siebie nawzajem o wybaczenie. Ten zwyczaj praktykuje się po zakończeniu wieczerni. To nabożeństwo posiada szereg osobliwości. Pierwsza połowa ma świąteczny charakter i jest odprawiana w jasnych, świątecznych szatach. (…) Na koniec nabożeństwa, kapłan lub biskup, który służy, nisko pokłoniwszy się, prosi wiernych o wybaczenie, a następnie wierni podchodzą do niego i kłaniając się, również proszą o wybaczenie. Całują ikony i krzyż, które trzyma duchowny po czym stają w rzędzie i proszą o wybaczenie siebie nawzajem.
„Dzień przebaczenia – jakiż to wielki i świąteczny Boży dzień” – mówi święty Teofan Rekluz. „Gdybyśmy go wszyscy wykorzystali jak trzeba, dzisiejszy dzień uczyniłby chrześcijańskie wspólnoty wspólnotami rajskimi, a ziemia zlała by się z niebem…”. Ta tradycja utrzymała się szczególnie w monasterach. W Ziemi Świętej wielu ascetów odchodziło wtedy, by cały Wielki Post spędzić na pustyni i do monasteru wracali dopiero w Sobotę Łazarza [sobota przed Niedzielą Palmową – przyp. tłum.]. Wielu nie dożywało do powrotu. Ze względu więc na nich przyjęło się, że w czasie wzajemnego przebaczania, śpiewane są stichiry Paschy: „Niech powstanie Bóg” oraz „Pascha święta nam dziś zajaśniała”. Śpiewanie owych pieśni jest do dziś kultywowane w wielu monasterach. Śpiew odpędza słabości tych, którzy obawiają się długich dni srogiego postu i prowadzi nas do samej granicy sławienia święta Zmartwychwstania Chrystusa.
fragment z „Bogosluženje sirne sedmice – pripremna nedelja za veliki post” – abp. Averkije (Taušev)