Św. Sawa urodził się jako Rastko Nemanjić ok. 1169 roku. Był najmłodszym synem wielkiego żupana Stefana Nemanji. Miał dwóch braci – Vukana i Stefana Pierwoukoronowanego. Będąc jeszcze młodzieńcem, uciekł na św. górę Athos gdzie w rosyjskim monasterze św. Pantelejmona przyjął w niedługim czasie podstrzyżyny mnisze. Pod wpływem syna, ojciec także wstąpił do stanu mniszego i otrzymał imię Symeon.
Św. Sawa Serbski
Razem z synem założyli monaster Chiliandar (srb. Hilandar) – pierwszy i jedyny serbski monaster na św. górze Athos.
Tymczasem w Serbii doszło do walki o władzę pomiędzy braćmi świętego. Z tego względu Sawa wrócił do kraju gdzie pogodził skłócone rodzeństwo. Równocześnie aktywnie chrystianizował serbski naród. W 1219 roku dzięki staraniom świętego, Serbska Cerkiew otrzymała od Patriarchy Konstantynopola autokefalię, a św. Sawa został pierwszym serbskim arcybiskupem. Pozostał zwierzchnikiem SPC do 1233 roku, by przekazać tę funkcję swemu uczniowi Arseniju. W czasie powrotu ze swojej kolejnej pielgrzymki do Ziemi Świętej w 1236 roku zmarł na terenie Bułgarii w Wielkim Trnowie. Jego relikwie zostały przeniesione do monasteru Mileševa.
Jego zasługą jest nie tylko wzniesienie podwalin Serbskiej Cerkwi czy też założenie największej świętości Serbów – monasteru Chiliandar, ale także założenie podstawowych instytucji państwowości w Serbii, nauczanie i chrystianizacja południowych Słowian, a także spisanie pierwszych żywotów serbskich świętych oraz liturgicznych tekstów. Do dziś Serbowie wyznają i żyją wg filozofii, którą sami nazywają „svetosavlje”. Św. Sawa Serbski jest także niabiańskim patronem zwierzchnika PAKP – metropolity Sawy.
Cerkiew w Polsce obchodzi pamięć świętego 25 stycznia (nowy styl)/12 stycznia (stary styl). W Serbii natomiast to święto jest uroczyście obchodzone dwa dni później – 27 stycznia/14 stycznia.
Imię Sawa pochodzi z języka aramejskiego od słowa saba – dziadek, starzec.